غزل شماره ۳۶۰ حافظ: گر از این منزل ویران به سوی خانه روم

گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
دگر آن جا که روم عاقل و فرزانه روم

اگر از این ویران‌سرای غربت به وطنم بازگردم، وقتی به آنجا رسیدم دیگر با عقل و تدبیر زندگی خواهم کرد.

زین سفر گر به سلامت به وطن بازرسم
نذر کردم که هم از راه به میخانه روم

نذر کردم که اگر از این مسافرت، سالم به شهر و دیار خویش بازگشتم، به محض رسیدن، یک‌راست به میکده بروم.

تا بگویم که چه کشفم شد از این سیر و سلوک
به در صومعه با بربط و پیمانه روم

برای اینکه بگویم از پیمودن راه طریقت چه نکته‌هایی بر من معلوم شده، با آلات موسیقی و ظرف شراب به سوی خانقاه صوفیان خواهم رفت.

آشنایان ره عشق گرم خون بخورند
ناکسم گر به شکایت سوی بیگانه روم

اگر یارانی که با من در راه عشق همگام هستند، مرا رنج و آزار دهند، فرومایه باشم اگر از دست آن‌ها به بیگانه شکایت کنم.

بعد از این دست من و زلف چو زنجیر نگار
چند و چند از پی کام دل دیوانه روم

از این به بعد دست من با گیسوی بلند زنجیرمانند محبوب سروکار خواهد داشت؛ تا کی دور از معشوق به دنبال هوس‌های دل مجنونم باشم؟

گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز
سجده شکر کنم و از پی شکرانه روم

اگر بار دیگر چشمم به طاق ابروی او که همسان انحنای محراب است بیفتد، سجده شکر به جای آورده و برای ادای شکر نعمت، صدقه می‌دهم.

خرم آن دم که چو حافظ به تولای وزیر
سرخوش از میکده با دوست به کاشانه روم