غزل شماره ۳۴۴ حافظ: عمریست تا من در طلب هر روز گامی می‌زنم

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۴۴ حافظ

عمریست تا من در طلب هر روز گامی می‌زنم
دست شفاعت هر زمان در نیک نامی می‌زنم

در تمام مدت عمری که گذشت، من هر روز در جستجوی حقیقت گامی برمی‌دارم. هر لحظه به منظور حسن طلب به آدم نیکنامی متوسل می‌شوم.

بی ماه مهرافروز خود تا بگذرانم روز خود
دامی به راهی می‌نهم مرغی به دامی می‌زنم

در غیاب محبوب زیباروی محبت‌انگیز خود، برای این که روز را به شب برسانم تله و دام در راه نهاده و مرغی را به دام می‌افکنم.

اورنگ کو گلچهر کو نقش وفا و مهر کو
حالی من اندر عاشقی داو تمامی می‌زنم

اورنگ و گلچهر (این دو عاشق و معشوق) کجا رفتند و از مهر و وفا کجا نشانی باقی مانده است؟ در حال حاضر این منم که در کار عاشقی داعیه سرآمد همه عاشقان را دارم.

تا بو که یابم آگهی از سایه سرو سهی
گلبانگ عشق از هر طرف بر خوش خرامی می‌زنم

به امید این که به سایه آن سرو خوش اندام دست یافته و در پناهش بیارامم با صدای بلند برای هر زیباروی خوشخرامی آواز عشق سر می‌دهم.

هر چند کان آرام دل دانم نبخشد کام دل
نقش خیالی می‌کشم فال دوامی می‌زنم

گرچه می‌دانم که آن آرام‌بخش دل، مرا به کام دلم نمی‌رساند، آرزویی را در دل می‌پرورانم و برای دوام آن تفأل نیک می‌زنم.

دانم سر آرد غصه را رنگین برآرد قصه را
این آه خون افشان که من هر صبح و شامی می‌زنم‌

می‌دانم که این آه خونبار که صبح و شام از سینه برمی‌آورم، غصه مرا به پایان و قصه زندگی مرا جالب و دلپذیر می‌سازد.

با آن که از وی غایبم و از می‌ چو حافظ تایبم
در مجلس روحانیان گه گاه جامی می‌زنم