غزل شماره ۳۳۱ حافظ: به تیغم گر کشد دستش نگیرم

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۳۱ حافظ

به تیغم گر کشد دستش نگیرم
وگر تیرم زند منت پذیرم

اگر مرا با شمشیر به قتل برساند، جلویش را نمی‌گیرم و اگر با تیر کمان مرا بزند سپاسگزار او خواهم بود.

کمان ابرویت را گو بزن تیر
که پیش دست و بازویت بمیرم

به کمان ابروی خویش بگو که با تیر مژگان مرا بزند و از پای درآورد تا در مقابل دست و بازوی او بمیرم.

غم گیتی گر از پایم درآرد
بجز ساغر که باشد دستگیرم

آنگاه که غم دنیا مرا از پای درآوَرَد، به غیر از پیمانه شراب چه کسی مرا یاری خواهد کرد؟

برآی‌ ای آفتاب صبح امید
که در دست شب هجران اسیرم‌

ای خورشید صبح آرزوها، سر از افق برآور که من در دست شب فراق اسیر هستم.

به فریادم رس‌ ای پیر خرابات
به یک جرعه جوانم کن که پیرم‌

ای پیر می‌فروش، به دادم برس و با یک پیمانه شراب مرا جوان کن که پیر شدم.

به گیسوی تو خوردم دوش سوگند
که من از پای تو سر بر نگیرم

دیشب به زلف‌های تو قسم خوردم که سرم را از خاک پای تو بلند نکنم.

بسوز این خرقه تقوا تو حافظ
که گر آتش شوم در وی نگیرم‌