غزل شماره ۳۱۳ حافظ: بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم

بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم
مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم‌

ای ساقی، بازگرد که خواستار خدمتگزاری، آرزومند چاکری و خیرخواه دستگاه پررونق تو هستم.

زان جا که فیض جام سعادت فروغ توست
بیرون شدی نمای ز ظلمات حیرتم

به این دلیل که یُمن و برکت جام تو از پرتو نیکبختی بهره‌ور است، راهی برای بیرون شدن از تاریکی‌های سرگردانی به من نشان بده.

هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت
تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم

اگرچه به بیش از صد سبب در دریای گناه غوطه‌ور هستم، تنها به این سبب که عشق را شناسا شدم، از مشمولین بخشش و رحمت خداوندی هستم.

عیبم مکن به رندی و بدنامی‌ ای حکیم
کاین بود سرنوشت ز دیوان قسمتم‌

ای خردمند، به خاطر رندی و رسوایی مرا سرزنش مکن که دست قضا و قدر و حکم ازلی برای من چنین رقم زده است.

می‌ خور که عاشقی نه به کسب است و اختیار
این موهبت رسید ز میراث فطرتم

شراب بنوش و بدان که نعمت عاشقی و عشق‌ورزی با اراده و کوشش حاصل نمی‌شود و این نعمت از راه سرشت به من رسیده است.

من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش
در عشق دیدن تو هواخواه غربتم

من که در تمام دوره عمر علاقه به سفر از زادگاه خودم را نداشتم، اکنون در اشتیاق دیدار روی تو طرفدار سفر و زندگانی در غربت شدم.

دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف‌
ای خضر پی خجسته مدد کن به همتم

دریا و کوه سد راه رسیدن به محبوب است و من خسته و ناتوانم.‌ ای خضر مبارک‌قدم، در پیمودن این راه به همت و اراده من کمک برسان.

دورم به صورت از در دولتسرای تو
لیکن به جان و دل ز مقیمان حضرتم

هرچند در ظاهر، از آستانه کاخ پادشاهی تو فاصله دارم، اما از صمیم قلب در ردیف حاضران درگاه تو هستم.

حافظ به پیش چشم تو خواهد سپرد جان
در این خیالم ار بدهد عمر مهلتم