غزل شماره ۳۰۳ حافظ: شَمَمتُ روحَ وِدادٍ و شِمتُ برقَ وصال

شَمَمتُ روحَ وِدادٍ و شِمتُ برقَ وصال
بیا که بوی تو را میرم‌ ای نسیم شمال

بوی دوستی به مشامم رسید و آذرخش وصال به چشمم خورد.‌ ای باد شمال بیا که برای رایحه تو جان می‌دهم.

اَحادیاً بجمالِ الحبیبِ قِف وانزِل
که نیست صبر جمیلم ز اشتیاق جمال‌

ای ساربان خوشخوان اُشترانِ محبوب، درنگ کن و فرود آی که من از شوق دیدار جمال طاقت کافی ندارم.

حکایت شب هجران فروگذاشته به
به شکر آن که برافکند پرده روز وصال

همان بهتر که داستان شب فراق را از یاد ببریم، به شکرانه آنکه روز وصال پرده از چهره خود برگرفت.

بیا که پرده گلریز هفت خانه چشم
کشیده‌ایم به تحریر کارگاه خیال

بیا که پرده اشک خونین، این پرده گُلدار خانه هفت طبقه چشم را بر درگاه این کارگاه خیال‌بافی فرو افکنده‌ایم.

چو یار بر سر صلح است و عذر می‌طلبد
توان گذشت ز جور رقیب در همه حال

اینک که محبوب سر آشتی و پوزش‌خواهی دارد، می‌توان کارشکنی‌های مخالفین را عفو کرد.

به جز خیال دهان تو نیست در دل تنگ
که کس مباد چو من در پی خیال محال

در دل من که از غم تو به تنگ آمده خیال دیگری جز فکر دهان تو جای ندارد که امیدوارم هیچکس مانند من گرفتار این آرزوی دست‌نیافتنی نباشد.

قتیل عشق تو شد حافظ غریب ولی
به خاک ما گذری کن که خون مات حلال