غزل شماره ۲۸۷ حافظ: ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش

معنی و تفسیر غزل شماره ۲۸۷ حافظ

ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
دلم از عشوه شیرین شکرخای تو خوش‌

ای آنکه چهره تو دلپذیر و سراپای اندامت خوش‌نما و زیباست، دلم از شیوه ناز و ادای لب‌های شیرین و شکرگفتار تو خوش و خرم است.

همچو گلبرگ طری هست وجود تو لطیف
همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش

اندام تو همچون گلبرگ‌های با طراوت، لطیف بوده و سراپای تو همانند سرو باغ بهشت زیباست.

شیوه و ناز تو شیرین خط و خال تو ملیح
چشم و ابروی تو زیبا قد و بالای تو خوش

حرکات و رفتار تو شیرین و خط و خال چهره تو بانمک و چشم و ابروی تو زیبا و قد و بالای تو خوش‌منظره است.

هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش

هم باغ اندیشه‌ام به خاطر تو، پر نقش و نگار است و هم مشام دلم با بوی زلف سمن‌سای تو معطر است.

در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار
کرده‌ام خاطر خود را به تمنای تو خوش

در راه عشق که به سبب سیل حوادث راه عبور آن بسته است دل خود را به آرزوی وصال تو خوش کرده‌ام.

شکر چشم تو چه گویم که بدان بیماری‌
می‌کند درد مرا از رخ زیبای تو خوش

چگونه در برابر چشم تو خدا را سپاس گویم که با آنکه خودش بیمار است، درد مرا از زیبایی که به چهره تو بخشیده دوا می‌کند.

در بیابان طلب گر چه ز هر سو خطریست‌
می‌رود حافظ بی‌دل به تولای تو خوش

هرچند در راه طلب و جستجو از هر سو خطر نابودی وجود دارد، حافظ دل از دست داده به هوای مهر و دوستی تو راه می‌پیماید.