غزل شماره ۲۷۹ حافظ: خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش

معنی و تفسیر غزل شماره ۲۷۹ حافظ

خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش

شیراز و وضع بی‌نظیرش چه خوش و خوب و خرّم است. پروردگارا، آن را از فنا و نابودی دور نگاه دار.

ز رکن آباد ما صد لوحش الله
که عمر خضر می‌بخشد زلالش

رکناباد نهری بزرگ و پرآب در شیراز بود که از دروازه الله‌اکبر عبور می‌کرد.

میان جعفرآباد و مصلا
عبیرآمیز می‌آید شمالش

میان جعفرآباد و مصلی نسیمی معطر و با عنبر آمیخته، می‌وزد.
جعفرآباد محله‌ای و مصلی تفرجگاهی در شیراز بودند.

به شیراز آی و فیض روح قدسی
بجوی از مردم صاحب کمالش

به شیراز بیا و به برکت مصاحبت مردم بامعرفت آن به جستجوی توفیق حیات‌بخش روح القدس بپرداز.

که نام قند مصری برد آنجا
که شیرینان ندادند انفعالش

چه کسی در آنجا نام قند مصری را به زبان آورد که شیرین‌دهنان او را شرمنده و پشیمان نکردند؟

صبا زان لولی شنگول سرمست
چه داری آگهی چون است حالش‌

ای باد صبا، از آن کولی شاداب سرخوش چه خبر داری؟ حالش چطور است؟

گر آن شیرین پسر خونم بریزد
دلا چون شیر مادر کن حلالش‌

ای دل من، اگر آن شاهد شیرین کلام، خون مرا بریزد از او درگذر و مانند شیر مادر خون مرا حلالش کن.

مکن از خواب بیدارم خدا را
که دارم خلوتی خوش با خیالش

برای خاطر خدا از این خواب خوش بیدارم مکن که با خیال او در خواب، بزمی نشاط‌انگیز دارم.

چرا حافظ چو می‌ترسیدی از هجر
نکردی شکر ایام وصالش‌

ای حافظ، تو که از دوری او در هراس بودی چرا در ایام وصال او شاکر و سپاسگزار نبودی؟

منبع: شرح جلالی بر حافظ با تصرف و تلخیص.