فرهادی قضاوت نمی کند حتی اگر هموطنانش تحقیر شوند!

او که در مصاحبه‌هایش تاکید دارد «قضاوت»، دستمایه و تم اصلی غالب آثارش است این بار در جایگاه یک قاضی بین‌المللی نشسته است. فرهادی طرفین را به یک اندازه محکوم می‌کند و نمی‌تواند (شاید هم نمی‌خواهد) حتی در یک متن کوتاه هم ذره‌ای کفه ترازوی محکومیت را به نفع دیگری سنگین کند. همه آن چه که آمریکا بر سر ایران آورده، از حمایت های مختلف از صدام گرفته تا تحریم‌های مالی و بانکی و حتی دارویی که منجر به از دست رفتن هزاران هم‌وطنش شده را هم تراز اقداماتی است که عده‌ای تندرو در ایران انجام داده‌اند (احتمالا تلاش برای دست‌یابی به انرژی هسته‌ای یا به آتش کشیدن پرچم آمریکا یا حمایت از حزب‌الله لبنان و این قبیل موارد). اصغر فرهادی، فیلمساز جشنواره‌ای نیست. فیلم‌هایش مورد توجه جشنواره‌ها قرار می‌گیرند اما بنظر می‌رسد فیلم نمی‌سازد که جشنواره‌ها آن را قبول کنند؛ او چیزی را به تصویر می‌کشد و به دیگران تجویز می‌کند که به آن باور دارد.