مراحل انحلال شرکت با مسئولیت محدود چگونه است؟

ستاره | سرویس عمومی – یکی از پیشامدهای ناگوار برای هر کسب و کاری، متوقف شدن آن خواهد بود. البته گاهی نیز این موضوع می‌تواند جلوی ضررهای بیشتر را گرفته و مصداق همان ضرب المثلی شود که جلوی ضرر را هر جایی بگیری سود است! با ذکر این توضیحات و در این مطلب قصد داریم تا شما را با مراحل انحلال شرکت با مسئولیت محدود آشنا کنیم. با ما همراه باشید.

 

 

شرکت با مسئولیت محدود

شرکت با مسئولیت محدود، شرکتی است که بین دو یا چند نفر برای امور تجاری تشکیل شده و هر یک از شرکا بدون اینکه سرمایه به سهام یا قطعات سهام تقسیم شده باشد. فقط تا میزان سرمایه خود در شرکت مسئول قروض و تعهدات شرکت است،هنگام ثبت شرکت در اسم شرکت باید عبارت با مسئولیت محدود قید شود و همچنین اسم شرکت نباید متضمن نام هیچ یک از شرکا باشد.

موارد انحلال شرکتی با مسئولیت محدود در ماده ۱۱۴ قانون تجارت بیان شده است، البته باید دانست که انحلال این شرکت مانند سایر شرکت‌ها ممکن است یا بنا بر علل عام انحلال شرکت‌ها باشد یا بنا به دلایلی که مخصوص این شرکت است.

 

دلایل عام برای انحلال شرکت با مسئولیت محدود

 

دلایل خاص برای انحلال شرکت با مسئولیت محدود

۱. تصمیم شرکا

در صورت تصمیم عده‌ای از شرکا که میزان سهم آن‌ها بیش از نصف سرمایه شرکت باشد. این اکثریت، یک اکثریت سرمایه‌ای است. بنابراین اگر حتی دو نفر از بیست نفر شریک بیش از ۵۰% سرمایه شرکت را دارا باشند، هر زمان که اراده کنند می‌توانند شرکت را به استناد این بند منحل کنند. این بند جنبه الزام آور دارد و به هیچ وجه نمی‌توان اکثریت سرمایه‌ای را تغییر داد. مثلاً نمی‌توان اکثریت را ۷۰% یا ۳۰% قرارداد.

 

۲.  نصف شدن سرمایه شرکت

در صورتی که به واسطه ضررهای وارده به شرکت نصف سرمایه شرکت از بین برود و یکی از شرکا تقاضای انحلال بکند و دادگاه نیز دلایل او را موجه بداند. سایر شرکا نیز حاضر نباشند سهمی را که در صورت انحلال به او تعلق می‌گیرد بپردازند و او را از شرکت خارج کنند.

1. که انحلال شرکت موکول به این است که یکی از شرکا از دادگاه تقاضای انحلال بنماید.
2. درخواست انحلال از دادگاه فقط در صورت ایجاد ضرری است که نصف سرمایه شرکت را از بین ببرد.
3. حکم انحلال شرکت در صورتی توسط دادگاه صادر می‌شود که سایر شرکا حاضر نباشند سهم شریک متقاضی انحلال در شرکت را پرداخت کنند. این مطلب نشان می‌دهد که شریک متقاضی انحلال باید ثابت کند که رفع ضرر شخصی او بدون انحلال میسر نیست پس هرگاه شرکا بتوانند سهم او را پرداخت کنند دلیلی برای انحلال وجود ندارد.

 

۳.  فوت یکی از شرکا

به موجب بند د ماده ۱۱۴ قانون تجارت در صورتی که یکی از شرکا فوت شود و بموجب اساسنامه شرکت، فوت شریک باعث انحلال شرکت باشد، شرکت منحل خواهد شد.

تصفیه نمودن شرکت با مسئولیت محدود

هر شرکتی از جمله شرکت با مسئولیت محدود باید پس از انجام مراحل منحل نمودن شرکت از طریق اداره ثبت شرکتها، امر تصفیه شرکت باید انجام گردد.

 

امر تصفیه در شرکت‌های با مسئولیت محدود به عهده مدیران شرکت می باشد؛ مگر در صورتی که در اساسنامه به گونه دیگر یقید شده باشد. (مدیران شرکت می‌توانند در صورت‌جلسه انحلال، یکی از اعضای شرکت را به عنوان مدیر تصفیه انتخاب نمایند.) در مورد اموری مانند صلح و تعیین داور، مدیر تصفیه وقتی حق انجام این امور را دارد که در اساسنامه ذکر شده باشد و یا توسط اعضای مجمع عمومی، به او این اجازه داده شود. 

 

با توجه به شباهت های زیاد شرکت با مسئولیت محدود و شرکتهای سهامی، به ویژه از نظر مسئولیت شرکا، پیش بینی مقرراتی نظیر آنچه درباره تصفیه شرکتهای نوع اخیر در لایحه قانونی ۱۳۴۷ آمده است ضروری به نظر می رسد. راه حل مطلوب تر این است که با در نظر گرفتن ویژگی های هر شرکت مقررات مشترکی برای انواع شرکتها وضع شود. این مقررات را می توان در چند ماده پیش بینی کرد.

 

 

تقسیم اموال شرکت

برابر با ماده ۲۱۱ قانون تجارت، آن قسمت از دارایی شرکت که در مدت تصفیه مورد نیاز نیست به طور موقت بین شرکا تقسیم می‌شود. اما متصدیان تصفیه باید معادل بدهی‌هایی که هنوز موعد پرداخت آن نرسیده و همچنین معادل مبلغی که بین شرکا مورد اختلاف است کنار بگذارد.

جهت تقسیم دارایی شرکت بعد از انحلال، لازم است که انحلال شرکت قبلا در روزنامه رسمی اعلام گردد و سه بار در یکی از جراید آگهی گردد و ضمنا یک سال نیز از تاریخ انتشار اولین آگهی در روزنامه گذشته باشد.

زمانی که خلاف این قاعده عمل گردد، مدیر تصفیه مسئول ضرر و زیان طلبکارانی که موفق به وصول طلب خود نشده‌اند، می باشد.

 

• با از بین رفتن شرکت، اموال باقی مانده، به همه شرکا تعلق می‌گیرد. بنابراین شریکانی که اموالی غیر از پول را به عنوان سهم خود هنگام تشکیل شرکت، آورده باشند، حق مطالبه عین اموال را ندارند، بلکه به نسبت میزان آورده خود در شرکت، نسبت به عین این اموال حق مالکیت خواهند داشت. البته شرکا می‌توانند حین تنظیم قرارداد شرکت یا اساسنامه یا هنگام تقسیم دارایی توافق کنند که عین اموال، با پرداخت تفاوت قیمت به دیگر شرکا، به صاحبان قبلی آنها باز گردد.
• هرگاه دارایی شرکت پس از پرداخت تمام بدهی‌ها دقیقاً به اندازه سرمایه اولیه باشد، شریکی که آورده‌اش به شرکت فقط کار و تخصص خود او بوده است، حقی نسبت به دارایی شرکت نخواهد داشت. البته اگر دارایی باقی مانده، بیش از سرمایه اولیه باشد، منطقی این است که این دارایی اضافه بر سرمایه اولیه، میان همه شرکا و از جمله این شریک تقسیم شود.