بیوگرافی نصر‌الله رادش به همراه آلبوم عکس

نصرالله رادش زاده ۱۲ آذر ۱۳۴۵ در آبادان یکی از بازیگران مطرح فیلم‌ها و مجموعه‌های طنز سینما و تلویزیون ایران است. وی با بازی در مجموعه «پرواز ۵۷» به کارگردانی «مهران مدیری» به تلویزیون آمد. رادش با مجموعه «ساعت خوش» به شهرت رسید. پس از چند سال با ایفای نقش «حیف نون» در مجموعه «باغ مظفر» به کارگردانی «مهران مدیری» نامش دوباره بر سر زبان‌ها افتاد.

• ۱۳۷۱، پنچری «هرمز هدایت»، شبکه ۲
• ۱۳۷۲، پرواز ۵۷ «مهران مدیری»، شبکه ۲
• ۱۳۷۳، ساعت خوش «مهران مدیری»، شبکه ۲
• ۱۳۷۴، سال خوش «مهران مدیری»، شبکه ۲
• ۱۳۷۷ ، روزگار جوانی (سری اول) «شاپور قریب»، شبکه تهران
• ۱۳۷۸ ، روزگار جوانی (سری دوم) ا«صغر توسلی»، شبکه تهران
• ۱۳۸۰، زیر آسمان شهر «مهران غفوریان»، شبکه ۳
• ۱۳۸۳، او مثبت +o «علی شاه حاتمی»، شبکه ۱
• ۱۳۸۵، باغ مظفر «مهران مدیری»، شبکه ۳
• ۱۳۸۷، مرد هزارچهره «مهران مدیری»، شبکه ۳
• ۱۳۸۸، مسافران «رامبد جوان»، شبکه ۳
• ۱۳۹۱، مهمانان ویژه «سیدجواد رضویان»، شبکه تهران
• ۱۳۹۴-١٣٩٣ ، در حاشیه «مهران مدیری»، شبکه ۳

 

• ۱۳۷۸، شیرهای جوان «محسن محسنی‌نسب»
• ۱۳۸۴، سرتو بدزد رفیق «علی عبدالعلی‌زاده»
• ۱۳۸۷، نظام از راست «محمدرضا ورزی»
• ۱۳۹۰، خنده در باران «داریوش فرهنگ»

 

• ۱۳۹۲، گنج مظفر «مهران مدیری»
• ۱۳۹۲ ، شوخی کردم…! «مهران مدیری»

 

نقش که خیلی پررنگ نشد و به چشم نیامد. قرار بود سریال ۹۰ قسمتی باشد و این نقش هم به مرور پخته شود. به نظرم نقش پیچیده‌ای نیست. چنین نقش‌هایی را دوست دارم، با این حال خیلی از مسائل در ریتم کار خلل وارد می‌کند و یک بازیگر باید خودش را با کلیت کار هماهنگ کند و همین موضوع باعث می‌شود که گاهی خودت را هم تکرار کنی. من به ریتم کار بیشتر فکر می‌کنم تا نقش خودم. سعی هم می‌کنم که تکرار نشوم. همیشه هم دوست دارم که متفاوت بازی می‌کنم و به گمانم توانایی‌اش را هم دارم. احساس می‌کنم تماشاگر هم از کارم در سریال در حاشیه راضی است.

 

یک زمانی که خشم‌های درونی‌ام زیاد بود، چرا. حتی تا مدت‌ها دوست داشتم نقش قاتل را هم بازی کنم، اما حالا که به لطف خدا آرامش درونی‌ام زیاد شده این حس و تمایل هم کمتر شده است. یعنی حضور آن آدم‌ها در درونم کمرنگ شده است. اینها شاید به دلیل بالا رفتن سنم هم باشد. در هر حال به نقش‌های منفی علاقه کمتری دارم.

 

نه، فقط دوست دارم یک چیزی بگویم. اگر شوخی کنیم، اما مسخره نکنیم جامعه هم رشد می‌کند. یک انسان هم تا متوجه عیوبش نشود و آنها را نبیند که نمی‌تواند در رفع و رجوعش بکوشد. من باید خشم را ببینم و احساس کنم تا از خدا بخواهم که آن را در من برطرف کند. جامعه هم باید نواقصش را ببیند تا بتواند برطرفش کند. هنر هم کارش همین است. اصلا ای کاش یکی پیدا شود و یک سریال طنز در مورد خود هنرمندان بسازد؛ هنرمندانی که از مسیر رسالت خود و انسانیت خارج شده‌اند. به نظرم خیلی جای کار دارد. یک سریال ۶۰ قسمتی خیلی خوب می‌شود. اصلا یکسری از تهیه‌کننده‌ها به بازیگر به چشم یک تیرآهن نگاه می‌کنند. خب همین می‌تواند سوژه یک اثر طنز شود. البته امیدوارم که صنف آهن‌فروش‌ها به این موضوع اعتراض نکنند (می‌خندد).

اگر هنرمندان با خودشان شوخی کنند خیلی از مشکلات مانند روابط ناسالم و غیرانسانی پشت پرده و معضلاتی همچون خرید و فروش نقش حل می‌شود. در عین حال که یک اثر طنز هم تولید شده و در نهایت شاهد اعتراضات کمتری در آینده خواهیم بود، چراکه مردم می‌بینند هنرمندان در وهله اول با خودشان هم شوخی می‌کنند‌.

منبع: ویکی‌پدیا، پارس ناز، ساتین