نویسنده: مجله ستاره
بروزرسانی: 23 شهریور 1400
ستاره | سرویس خودرو – لامبورگینی (Lamborghini) شرکت خودروسازی ایتالیایی است. شرکت لامبورگینی در راستای طراحی و تولید خودروهای سوپر اسپورت و اس‌یووی فعال می‌باشد.
خودروسازی لامبورگینی در سال ۱۹۶۳ به واسطه فروچیو لامبورگینی تاسیس گردید و در سال ۱۹۹۸ گروه فولکس‌واگن شرکت خودروسازی لامبورگینی را به مبلغ ۱۱۰ میلیون دلار خریداری نمود. بنابراین در چارت گروه خودروسازی فولکس واگن که شرکتی آلمانی می‌باشد، لامبورگینی به‌منزله زیرمجموعه‌ای از شرکت خودروسازی آئودی گردید.
دفتر مرکزی شرکت لامبورگینی در دهکده‌ای کوچک به نام سن‌آگاتا بولونیز در نزدیکی بولونیا و در کشور ایتالیا واقع شده است. در حال حاضر شرکت لامبورگینی زیر نظر مدیریت شرکت خودروسازی آئودی در خط تولید کارخانجات خود، مدل‌های لامبورگینی اونتادور، لامبورگینی سستو المنتو، لامبورگینی اوراکان و لامبورگینی وننو را تولید و ارائه می‌دهد.
تاریخچه لامبورگینی از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۶۳
خودروسازی لامبورگینی از سال ۱۹۶۳تا ۱۹۶۵
فروچیو لامبورگینی اوقات فراغت خود را به پیاده‌سازی موتور و سایر قطعات خودرو شخصی‌اش که در اکثر اوقات فراری یا مازراتی بود؛ می‌گذراند. پس از آن شاسی، سیستم تعلیق، ترمز خودرو و سیستم برق‌کشی آن‌ها را بررسی می‌نمود. آنچه که او دریافت، این بود که بسیاری از قسمت‌های وسایل نقلیه او در واقع شبیه به قسمت‌های بکار رفته در تراکتورهای تولید شده در کارخانه او بودند. با این وجود مبلغ دینام یا تایر ایتالیایی نصب شده در خودروی فراری، سه برابر قیمت معمول بود. بنابراین در حقیقت اولین چشم انداز کسب و کار او آنچنان در رابطه با طراحی لامبورگینی میورا نبود؛ بلکه به نوع فرصت کسب‌وکار/درآمد موجود در بازار قطعات ارتباط داشت.
در سال ۱۹۶۲ فروچیو لامبورگینی با برداشت ذهنی از کسب‌وکار مکمل، شروع به پایه‌گذاری شرکت خود نمود. در ماه می ۱۹۶۳ او شرکت فروچیو لامبورگینی “اتومبیلی” را بنیان نهاد و زمین بزرگی را هم در سن‌آگاتا بولونیز برای راه‌اندازی فروشگاه خود خرید. فروچیو در آن هنگام طراحی فوق مدرن و تاسیسات تولید را در کنار فضای اداری خود مد نظر قرار داد. در طی چند ماه بعد از پایه گذاری فروشگاه خودرو خود در سال ۱۹۶۳ لامبورگینی توانایی‌های تیم خود را مورد سنجش قرار داد. این سنجش در قالب یک طرح مفهومی خودرو برای نمایشگاه اتومبیل تورین؛ در نوامبر همان سال به اجرا درآمد. با وجود شانس کم و زمان محدود، فروچیو لامبورگینی و تیمش به گونه‌ای موفق به ادامه کار خود و غلبه کردن بر مشکلات گردیدند. با گسترش به موقع برای نمایشگاه خودروی تورین ۱۹۶۳، اولین خودروی لامبورگینی با نمونه اولیه لامبورگینی ۳۵۰جی‌تی‌وی فعالیت خود را آغاز نمود. این مدل خودرو در نمایشگاه، نظر منتقدان را به سوی خود معطوف نمود. در کل این خودرو نه فقط به عنوان تلاش فوق‌العاده فروچیو لامبورگینی به شمار می‌رفت؛ بلکه به سهم خود یک خودروی عالی هم بود . موتور ۳۶۰ اسب بخار ۱۲ سیلندر، نیروی کافی برای این مدل خودرو را تامین می‌نمود؛ که از سوی مهندس سابق فراری، “جیوتو بیتزارینی” طراحی گردیده بود و همچنین تاثیر بسزایی هم در پروژه‌های آینده لامبورگینی داشته است.
تاریخچه خودروسازی لامبورگینی از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۹
در اوایل سال ۱۹۶۵ لامبورگینی دائما تاکید می‌نمود که هرگز علاقه‌ای به انجام پروژه‌های مربوط به آینده و یا عجیب، نداشته است. فروچیو لامبورگینی به طرح‌های مفهومی (نمایشی) علاقه‌مند نبود. او به راحتی می‌خواست که اتومبیل‌های معمولی فوق العاده سریع و بی عیب و نقص را بسازد. دو مهندس باهوش جوان از بولونیا، فروچیو را درک کردند و بر روی یک طراحی مفهومی در ذهن خود به کار پرداختند. ایده این بود که یک خودروی مسابقه‌ای، اندکی رام‌تر برای جاده‌ها و همچنین کاربردی در حومه شهر طراحی نمایند.
پروژه آن‌ها به شکل مخفیانه با نام تی‌پی ۴۰۰ و یک طراحی موتور رده متوسط، با موتور ۱۲ سیلندر ۴ لیتری ۴۰۰جی‌تی که به صورت اریب در پشت کابین تعبیه گشته بود، آغاز گردید. این جای قرارگیری موتور، از ویژگی‌های خاص و یکتا در این خودرو بود. چرا که تا آن هنگام هیچ خودرو جاده‌ای اسپرت، موتور خود را در پشت کابین نصب ننموده بود. شاسی لامبورگینی میورا از ورق فلزی خم شده و جوش داده تولید شده بود که سبب کم شدن وزن بیشتر و بهبود کارایی و امکان هندلینگ می‌گردید. برای فراهم نمودن سابقه‌ای برای اکثر لامبورگینی‌های آینده، نام این خودرو مدل جدید “میورا” برگرفته از کلمه گاوهای مسابقه‌ای بود. گاوهای میورا از قوی ترین گاوهای نر مسابقه‌ای بودند و همچنین به عنوان باهوش‌ترین و درنده‌ترین آن‌ها نیز به حساب می‌آمدند. هنگامی که به اتومبیل میورا از جلو با درب‌هایی که رو به جهت بالا باز می‌شوند می‌نگریم؛ نام آن بسیار مطلوب و مورد پسند است.
مجددا با وجود زمان کم و فشرده، بدنه خودروی میورا برای نمایش در نمایشگاه خودروی تورین در اکتبر ۱۹۶۵، سر موعد تکمیل گردید. این نمونه اولیه، هدفی لحظه‌ای بود. اما منتقدان مخالف، به طراحی موتور جلوی آن انتقاد نمودند و قانع نشدند که میورا بتواند به صورت یک ماشین جاده‌ای موفق عمل نماید. نوچیو برتون و تیم طراحی وی، طرح میورا را اندکی عجیب‌تر از طرح‌های امروزی تولید کردند، ولی مارچلو گاندینی، میورا را به یک ابر خودرو جاده‌ای پایدار مبدل کرد. مدتها بعد گاندینی اظهار داشت که از اکتبر ۱۹۶۵ تا فوریه ۱۹۶۶، تمام کارکنان لامبورگینی در هفت روز هفته و ساعت‌ها جهت آماده کردن میورای مناسب جاده برای رونمایی در نمایشگاه اتومبیل ژنو و بلافاصله بعد از آن برای انبوه سازی تلاش می‌کردند.
اولین نمونه میورا در اکتبر ۱۹۶۵ به صورت یک شاسی هموار به نمایش گذاشته شده بود و فقط در چهار ماه به اولین ابر خودرو دنیا تبدیل شد. این پروژه چندان هم عاری از مشکل نبود. در آن هنگام که این مدل خودرو برای سایرین شناخته شده نبود و برای نخستین بار با پروژه جی‌تی‌وی ۳۵۰ روی داد، موتورهای میورا تماما با مکان خود تطبیق نداشتند. این گونه به نظر می‌رسید که کاربراتور برای تامین هوا اندکی تحت فشار بود و به سهم خود سبب بروز مشکلات فاصله‌ای در کاپوت عقب ماشین می‌گردید. بر این اساس برای سنگینی اتومبیل، متعادل کننده ساختگی به محفظه موتور افزوده شد. این امر تصوری از یک ماشین را عرضه کرد که در حقیقت به صورت انتقال دهنده نیرو محرکه، قابل پیاده سازی بود. برای اجتناب از انتقادهای موجود از جانب انواع رسانه‌های کنجکاو، پوشش موتور جهت احتیاط قفل گردیده بود. ولی حتی بدون موتور نیز شور و شوق و جذابیت لازم در میورا بسیار بود.
خودروسازی لامبورگینی از سال ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲
بعد از موفق شدن میورا، شرکت لامبورگینی همچنان به سنجش و تکامل راه خود پرداخت. از سال ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۱ لامبورگینی گونه‌های متنوعی از خودروها را تجربه نمود. طرح مفهومی مارزال، احتمالا یکی از عجیب‌ترین آن‌ها بود. درهای گالوینگ، موتور درون خطی ۶ سیلندر، فضای گسترده شیشه‌ای و صندلی برای چهار نفر؛ این کانسپت ثابت را به یک فضای آزمایشی برای مدل‌های آینده و مخصوص لامبورگینی اسپادا ۴ نفره تبدیل کرده بود. اسپادا انواع شیشه را در طراحی خود دارد؛ البته نه به شکل همه پسند. این خودرو به طور نامطلوبی بزرگ می‌باشد و دارای پایان عقب، کاپوت با همان ابعاد بلند و شیشه بیشتر است. ویژگی مهم اسپادا در توان ۳۲۵ اسب بخاری آن، موتور جلوی V12 و عملکرد چند وظیفه‌ای آن برای حمل چهار نفر بود.
اسپادا، با ساخت سه تیپ از آن در طی سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۸، تاکیدی بر موفقیت‌های لامبورگینی می‌باشد. شرکت فروچیو لامبورگینی اینک وارد دهه ۱۹۷۰ با خط تولید چشم‌گیری می‌گردید. همراه با اسپادا، میورا اس جدید با موتور جلوی جی‌تی شبیه مدل جی‌تی۳۵۰ با نام لامبورگینی ایسلرو تولید شد. در کمتر از هشت سال شرکت لامبورگینی به اوج موفقیت خود رسیده بود.
خودروسازی لامبورگینی از سال ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۸
خودروسازی لامبورگینی از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۶
خودروسازی لامبورگینی از سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۸
در سال ۱۹۹۰ با وجود اینکه شرکت لامبورگینی همچنان زیر بار مالکیت کرایسلر بود؛ در طراحی لامبورگینی دیابلو موفق شد. با سرعت ۳۲۰ کیلومتر در ساعت، دیابلو از سال ۱۹۹۰ تا سال ۲۰۰۱ مشغول به کار بود. اگرچه دیابلو درآمدساز کلیدی شرکت لامبورگینی برای دهه ۱۹۹۰ بود؛ ولی برای حفظ بقای شرکت لامبورگینی مکفی نبود.
در سال ۱۹۹۴، کرایسلر با مشکلاتی در شرکت خود روبرو شد. کرایسلر، لامبورگینی را به عنوان یک مسئولیت برای خود می‌دانست. براین اساس در سال ۱۹۹۴ مجددا لامبورگینی به گروهی از سرمایه‌گذاران اندونزیایی فروخته شد. این تغییر امیدوار کننده نتیجه‌ای جز عدم ثبات بیشتر برای لامبورگینی در بر نداشت. این شرایط همچنین با درگذشت فروچیو لامبورگینی در سن ۷۶ سالگی در ایتالیا مصادف گردیده بود. فروچیو لامبورگینی بدون مشاهده اینکه خودروهای او دوباره ابهت دهه ۱۹۶۰ را کسب نمودند، از دنیا رفت. در سال ۱۹۹۷ فردیناند پیک، نوه فردیناند پورشه و مدیرعامل گروه فولکس واگن به لامبورگینی علاقه‌مند شد. در حقیقت این وارث پورشه برای چندین سال از طرفداران لامبورگینی بوده است. فردیناند پیک، در جایگاه یک مهندس جوان در ابتدای زندگی حرفه‌ای خود از لامبورگینی بازدید نموده بود. در ۱۹۹۷ لامبورگینی باید به آئودی در حیطه یک پروژه همکاری موتور نزدیک می‌گردید. پروژه‌ای که مدتها بعد لامبورگینی گایاردو را پدید آورد. فردیناند این پیشنهاد موتور را مد نظر قرار داد. ولی هنگامی که شانس بدست آوردن لامبورگینی را پیدا کرد، فورا در این مسیر قدم گذاشت تا اطمینان حاصل کند که این شرکت به سوی دیگر شرکت‌ها کشیده نمی‌شود.
خودروسازی لامبورگینی از سال ۱۹۹۸ تا اکنون
پانل‌های خارجی بدنه مورسیه‌لاگو به استثنای پانل‌های سقف و درب فولادی از فیبر کربن کامپوزیت تولید شده است. این مدل شامل یک سیستم فعال ورودی مخفی شده در بالای جناحین عقبی می‌باشد و هنگامی که نیاز به خنک کننده موتور باشد بالا می‌آیند. این خودرو از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۰ با میانگین تعداد ۴۱۰۰ دستگاه، فروخته شد. مدل “لامبورگینی گایاردو” برای این شرکت همچون “موستانگ” برای فورد در دهه ۱۹۶۰ می‌باشد. گایاردو با ویژگی‌های به طور قابل ملاحظه‌ای، کوچکتر از مورسیه‌لاگو، تقریبا مقرون به صرفه‌تر و با یک موتور قابل توجه و محرک کل چرخ، پر سودترین ساخته این شرکت از زمان آغاز به کار آن در سال ۲۰۰۳ بوده است.
گایاردو با قالب آلیاژ آلومینیوم، نخست از موتور ۵ لیتری ۱۰ سیلندر و اتصال یافته به گیربکس ۶ سرعته دستی یا اتوماتیک بهره می‌برد که توان ۵۰۰ اسب بخار و سرعت ۳۰۹ کیلومتر بر ساعت و شتاب صفر تا صد ۴ ثانیه‌ای را فراهم می‌آورد. از سال ۲۰۰۳ این طرح به سوی پیشرفت و طراحی شده به وسیله جیوجیارو ولوک دانکروولک، با چندین تغییر سبکی و فنی روبرو بوده است. مدل گایاردو ۲۰۱۰ با موتور ۵٫۲ لیتری ۴۰ سوپاپ ۱۰ سیلندر که توان ۵۶۲ اسب بخار و گشتاور ۵۴۰ نیوتن متر را ایجاد می‌نماید، تجهیز شد. شتاب صفر تا صد ۳٫۴ ثانیه و بیشینه سرعت ۳۲۵ کیلومتر بر ساعت از دیگر ویژگی‌های این خودرو می‌باشد.
خودروی لامبورگینی اونتادور در سال ۲۰۱۱ برای جایگزینی مورسیه‌لاگو معرفی گردید. لامبورگینی اونتادور ساختار فیبر کربنی با قاب‌های جلو و عقب آلومینیومی را دارا می‌باشد. بدنه آن شامل پوشش فیبر کربنی برای موتور، اسپویلرهای با قابلیت تنظیم و ورودی‌های کناری هوا، کاپوت و گلگیرهای جلو و درب‌های آلومینیومی است. با وجود این قسمت‌های فیبر کربنی انتظار وزن کمتری برای این مدل لامبورگینی می‌رفت ولی اونتادور با وزن نه آنچنان کم ۱۵۷۵ کیلوگرم تولید شده بود. با این وجود خودرو نام برده به لطف موتور ۷۰۰ اسب بخار وی۱۲ با تولید ۶۹۰ نیوتن متر گشتاور، بسیار سرعتی می‌باشد. این خودرو شامل لاستیک‌های ۱۹ اینچی در جلو و لاستیک‌های عقب ۲۰ اینچی است.
فروش لامبورگینی
