ریشه ضرب المثل دست کسی را توی حنا گذاشتن از کجا آمده؟

ریشه ضرب المثل دست کسی را توی حنا گذاشتن از کجا آمده؟ پاسخ را در ادامه بخوانید.

 

ریشه ضرب المثل دست کسی را توی حنا گذاشتن

این ضرب المثل را در باره کسی به کار می‌برند که وسط کاری تنها گذاشته شده باشد یا در وضعیتی قرار گرفته باشد که هیچ کاری از او بر نیاید.

 

 

در گذشته که وسایل آرایش و زیبایی به فراوانی امروز نبود، مردان و زنان دست و پا و سر و موی و گیسو و ریش و سبیل خود را حنا می‌بستند و از آن برای زیبایی و پاکیزگی و گاه برای جلوگیری از سردرد استفاده می‌کردند.

برای این کار، مردان و زنان به گرمابه می‌رفتند و در شاه نشین آن دور هم می‌نشستند. حنا را آب می‌کردند و در یکی از گوشه‌های شاه نشین می‌نشستند و دلاک حمام نخست موی سر و ریش و سبیل و گیسوی آنان را حنا می‌بست و سپس “دست و پایشان را توی حنا می‌گذاشت”.

شخص حنا بسته ناگزیر بود که ساعت‌ها در آن گوشه‌ی حمام از جای خود تکان نخورد تا رنگ، خودش را بگیرد و دست و پایشان خوب حنایی شود. در این چند ساعت آنان برای آن که حوصله‌شان سر نرود با کسانی که مانند خودشان دست و پایشان توی حنا بود باب گفت و گو را باز می‌کردند و از هر دری سخن می‌گفتند. حمامی هم در این مدت از آنان با نوشیدنی‌های خنک کننده ( که به آن ها “تبرید” می‌گفتند) مانند آب هندوانه و انواع شربت، پذیرایی می‌کرد و چون آنان قادر به انجام هیچ کاری نبودند خود حمامی این نوشیدنی‌ها را بر دهان آنان می‌گذاشت تا بنوشند و کمبود آب بدنشان را که در این مدت بر اثر شدت حرارت حمام به صورت عرق بر سر و صورتشان جاری بود جبران کنند.

این حالت که در آن شحص حنا بسته قادر به انجام هیچ کاری نبوده است بعدها رفته رفته از چهاردیواری حمام بیرون آمد و در دهان مردم به صورت ضرب المثل منتقل شد.