غزل شماره ۴۵۷ حافظ: هزار جهد بکردم که یار من باشی

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۵۷ حافظ

هزار جهد بکردم که یار من باشی
مرادبخش دل بی‌قرار من باشی

کوشش بسیار کردم که تو یار من و برآورنده آرزو‌های دل بی‌قرار و آرام من باشی.

چراغ دیده شب‌زنده‌دار من گردی
انیس خاطر امیدوار من باشی

برای چشم‌های شب‌بیدار من، نوربخش و برای دل آرزومند من همدم و مونس باشی.

چو خسروان ملاحت به بندگان نازند
تو در میانه خداوندگار من باشی

وقتی که شهریاران کشور زیبایی و دلربایی به چاکران خود می‌بالند، در این موقعیت، تو هم صاحب اختیار و مولای من باشی.

از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه او
اگر کنم گله‌ای غمگسار من باشی

اگر از آن لب‌های به رنگ عقیق که از دلربایی‌های آن دلم خون است، گله‌ای کردم، آن را بازگو و فاش نکنی.

در آن چمن که بتان دست عاشقان گیرند
گرت ز دست برآید نگار من باشی

در گلزاری که دلبران زیباروی، دست در دست عاشقان خود می‌خرامند حتی‌الامکان تو هم دلبری در کنار من باشی.

شبی به کلبه احزان عاشقان آیی
دمی انیس دل سوکوار من باشی

یک شب به خانه غمزده عاشق خود پای نهی و یک لحظه برای دل غمدیده من، دل‌آرام و همدم باشی.

شود غزاله خورشید صید لاغر من
گر آهویی چو تو یک دم شکار من باشی

اگر آهویی همانند تو زمانی شکار من شود، آهوبره خورشید برای من همچون یک شکار لاغر و ناچیز خواهد بود.

سه بوسه کز دو لبت کرده‌ای وظیفه من
اگر ادا نکنی قرض‌دار من باشی

اگر آن سه بوسه‌ای را که از دو لب خود برای من مقرر کرده‌ای ادا نکنی، پیوسته وام‌دار من خواهی بود.

من این مراد ببینم به خود که نیم‌شبی
به جای اشک روان در کنار من باشی

آیا من به این آرزو خود می‌رسم که بنگرم نیم‌شبی به جای اشک جاری، تو در کنار من جای داری؟

من ار چه حافظ شهرم جوی نمی‌ارزم
مگر تو از کرم خویش یار من باشی