غزل شماره ۳۹۶ حافظ: صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۹۶ حافظ

صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن
دور فلک درنگ ندارد شتاب کن‌

ای ساقی، هنگام صبح است پیمانه‌ای از شراب سرشار کن. سپهر لحظه‌ای از گردش باز نمی‌ایستد، عجله کن.

زان پیشتر که عالم فانی شود خراب
ما را ز جام باده گلگون خراب کن

قبل از آنکه این دنیای رو به نابودی، ویران شود، ما را با قدحی از شراب گل‌رنگ از پای درآور.

خورشید می‌ ز مشرق ساغر طلوع کرد
گر برگ عیش می‌طلبی ترک خواب کن

آفتاب باده از مشرق پیاله سر بر زد. اگر خواستار سر و سامان دادن به عیش و نوش هستی، از خواب بپرهیز.

روزی که چرخ از گل ما کوزه‌ها کند
زنهار کاسه سر ما پرشراب کن

آن روزی که روزگار از خاک پیکر ما کوزه‌ها بسازد، یادت باشد که کوزه ساخته شده از خاک کاسه سر ما را از شراب پر کنی.

ما مرد زهد و توبه و طامات نیستیم
با ما به جام باده صافی خطاب کن

ما اهل پرهیزکاری و توبه و گزافه‌پردازی نیستیم، با ما درباره پیمانه‌ای از شراب زلال سخن گفته و معامله کن.

کار صواب باده پرستیست حافظا
برخیز و عزم جزم به کار صواب کن‌