غزل شماره ۶۰ حافظ: آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

معنی و تفسیر غزل شماره ۶۰ حافظ

آن پیکِ نامور که رسید از دیارِ دوست
آورد حِرزِ جان ز خطِ مشکبارِ دوست

خوش می‌دهد نشانِ جلال و جمالِ یار
خوش می‌کند حکایتِ عز و وقارِ دوست

دل دادمش به مژده و خجلت همی برم
زین نقدِ قلبِ خویش که کردم نثارِ دوست

شکرِ خدا که از مددِ بختِ کارساز
بر حسبِ آرزوست همه کار و بارِ دوست

سیرِ سپهر و دُورِ قمر را چه اختیار
در گردش اند بر حسبِ اختیارِ دوست

گر بادِ فتنه هر دو جهان را به هم زند
ما و چراغِ چشم و رهِ انتظارِ دوست

کُحلُ الجواهری به من آر‌ای نسیمِ صبح
زآن خاکِ نیکبخت که شد رهگذارِ دوست‌

مائیم و آستانه عشق و سرِ نیاز
تا خوابِ خوش کرا بَرَد اندر کنارِ دوست

دشمن به قصدِ حافظ اگر دم زند چه باک
منت خدای را که نیم شرمسارِ دوست

دشمن اگر درباره حافظ و علیه او حرف زند، چه باکی دارم. شکر خدا که شرمنده دوست نیستیم. یعنی وقتی مقبول دوست واقع باشم، دشمن هرچه می‌خواهد بگوید.

منبع: شرح سودی، انتشارات نگاه.