غزل شماره ۱۱۳ حافظ: بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
غزل شماره ۱۱۳ حافظ صرفاً عاشقانه و بدون ایهام و اشارات عرفانی است و به نظر می‌رسد مربوط به ایام…
غزل شماره ۱۱۲ حافظ: آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
غزل شماره ۱۱۲ حافظ در رثای قوام‌الدین محمد صاحب عیار سروده شده است که خود و اجدادش همه در کار…
غزل شماره ۱۱۱ حافظ: عکس روی تو چو در آینه جام افتاد
غزل شماره ۱۱۱ حافظ از غزلیات عرفانی اوست که با زبان و اصطلاحات مخصوص حافظ سروده شده است. حافظ شعرش…
غزل شماره ۱۱۰ حافظ: پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
غزل شماره ۱۱۰ حافظ مربوط به سال‌های آخر شعر و شاعری او و بازگشت از تبعید می‌شود و غزلی است…
غزل شماره ۱۰۹ حافظ: دیر است که دلدار پیامی نفرستاد
غزل شماره ۱۰۹ حافظ هنگامی که شاه شجاع از شیراز دور و درصدد تهیه ساز و برگ و سپاهی به…
غزل شماره ۱۰۸ حافظ: خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
غزل شماره ۱۰۸ حافظ حاصل کار ایام جوانی شاعر است که هنوز در کار شعر و شاعری به سرحد کمال…
غزل شماره ۱۰۷ حافظ: حسن تو همیشه در فزون باد
غزل شماره ۱۰۷ حافظ یادگاری از ایام شباب و اوایل دوره شعر و شاعری اوست و در آن به صورت…
غزل شماره ۱۰۶ حافظ: تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
غزل شماره ۱۰۶ حافظ در زمان بیماری شاه شجاع سروده شده و از لحاظ انتخاب وزن و ردیف و تنوع…
غزل شماره ۱۰۵ حافظ: صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
غزل شماره ۱۰۵ حافظ در زمان شاه شجاع و هنگامی سروده شده است که جنگ لفظی بین حافظ و شیخ…
غزل شماره ۱۰۴ حافظ: جمالت آفتاب هر نظر باد
غزل شماره ۱۰۴ حافظ از تراوشات ذوقی ایام شباب شاعر است که با زبان ساده و بدون نکات ایهامی و…
غزل شماره ۱۰۳ حافظ: روز وصل دوستداران یاد باد
غزل شماره ۱۰۳ حافظ به نامی از باغ‌کاران که باغی درکنار رودخانه زاینده‌رود است اشاره می‌کند و از آن به…
غزل شماره ۱۰۲ حافظ: دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد
غزل شماره ۱۰۲ حافظ پس از وصول خبری خوشحال کننده از شیخ ابواسحاق متواری سروده شده است. حافظ جمعاً در…