غزل شماره ۱۲۵ حافظ در استقبال از غزل سلمان ساوجی سروده شده که البته مضامین اشعار او را به نحوه شایستهتری بیان میکند. بیت اول این شعر از ابیات بحث برانگیز در ادبیات است چرا که میگوید زیبارویی به موی...
غزل شماره ۱۲۴ حافظ در زمان اوج اختلاف او و شیخ زین الدین کلاه و هنگامی که به دستور شاه شجاع به یزد تبعیده شده بود سروده شده است. او از در دوستی درآمده است و عتاب و ناز یار...
غزل شماره ۱۲۳ حافظ در رابطه با مطربی است که منظور همان عاشق است. مطرب عاشق از سوز عشق خود به نغمهسرایی میپردازد و نغمهاش به دل راه دارد. حافظ به شیوه دعایی میگوید جهان هرگز از ناله عاشقان خالی...
غزل شماره ۱۲۲ حافظ از اهل خدا صحبت به میان میآورد. منظور از اهل خدا عارفانی است که مستقیماً با خدا سر و کار داشته و به او از سایر بندگان نزدیکتر هستند. شخصی که مراعات اهل خدا را بکند،...
غزل شماره ۱۲۱ حافظ در زمان شاه شجاع و برای اظهار ارادت و تقرب به آن پادشاه سروده شده است. به گفته حافظ حریم عشق از عقل بالاتر است و رسیدن به آن گذشتن از جان را میخواهد. حافظ در...
غزل شماره ۱۲۰ حافظ مانند بسیاری غزلیات با موسیقی کلام خواننده را مجذوب خود میکند. حافظ با استفاده از تشبیهات زیبا به توصیف چهره و زیبایی محبوب میپردازد. معشوق را به بت، صورت او را به گل، چهرهاش را به...
غزل شماره ۱۱۹ حافظ در مدت کوتاهی که شاه محمود بر شیراز مسلط و شاه شجاع متواری بود به طرفداری از شاه شجاع سروده شده است. حافظ میگوید از قدرت بر کنار شدن خللی در ارزشهای ذاتی او ایجاد نمیکند...
غزل شماره ۱۱۸ حافظ یکی از سرودههای ایام شباب شاعر است. حافظ برای مقابله با ریاکاری زاهدان همدوره خویش پادشاهی جمشید را از آن کسانی میداند که جام می را به دست دارند و سرچشمه آب حیات که سبب عمر...
غزل شماره ۱۱۷ حافظ در هنگام تسلط شاه محمود بر شیراز و دوره بیچارگی شاه شجاع سروده شده و حافظ مراتب وفاداری خود را به شاه اعلام میدارد. حافظ در این غزل خود را گوشهنشینی معرفی میکند که بجز محبوب...
غزل شماره ۱۱۶ حافظ برگرفته از غزل سلمان ساوجی است که حافظ در کمال بلاغت گویی آن را مجددا بازسازی کرده است. این غزل صاحب بصیرت بودن را از آن کسی میداند که به زیبایی روی دوست توجه میکند. کسی...
غزل شماره ۱۱۵ حافظ غزلی است پخته و به نظر میرسد حاصل ایام کمال شاعر باشد. حافظ در ابتدا با تصویرسازی زیبا دوستی و دشمنی را به درخت و نهال تشبیه میکند که اولی را باید بکاری و دومی را...
غزل شماره ۱۱۴ حافظ یک غزل عاشقانه است که در کمال بلاغت بیان شده و هر خوانندهای را که در کار شعر و شاعری دست داشته باشد به تحسین وامیدارد. حافظ میگوید اگر معشوق بر من گذر کند، همای سعادت...
