غزل شماره ۲۴۵ حافظ: الا ای طوطی گویای اسرار
غزل شماره ۲۴۵ حافظ یکی از غزل‌هایی است که در سال‌های آخر زندگانی شاعر و در سال‌های اول سلطنت شاه…
غزل شماره ۲۴۴ حافظ: معاشران گره از زلف یار باز کنید
غزل شماره ۲۴۴ حافظ در کمال سادگی سروده شده و به رویدادگویی پرداخته است. این غزل نمی‌تواند مربوط به ایام…
غزل شماره ۲۴۳ حافظ: بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
غزل شماره ۲۴۳ حافظ یکی از غزل‌هایی است که شاعر پس از تعارفات بیت مطلع در بیت دوم به پادشاه…
غزل شماره ۲۴۲ حافظ: بیا که رایت منصور پادشاه رسید
غزل شماره ۲۴۲ حافظ می‌گوید شما پیروز می‌شوید و خبر بسیار خوبی نزدیک است که شما را به حد کمال…
غزل شماره ۲۴۱ حافظ: معاشران ز حریف شبانه یاد آرید
غزل شماره ۲۴۱ حافظ بعد از مراجعت از تبعید و در شیراز و هنگامی سروده شده که شاعر در کمال…
غزل شماره ۲۴۰ حافظ: ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
غزل شماره ۲۴۰ حافظ می‌گوید شاعر از اینکه هنوز نتوانسته دلیل کم‌توجهی شاه را پس از بازگشت به شیراز نسبت…
غزل شماره ۲۳۹ حافظ: رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
غزل شماره ۲۳۹ حافظ می‌گوید شکایت و غصه را کنار بگذار. به وظیفه‌ات عمل کن در این صورت است که…
غزل شماره ۲۳۸ حافظ: جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
غزل شماره ۲۳۸ حافظ می‌گوید هلال ماه در آسمان مانند زینت جهان بر ابروی عید است اما بلافاصله اضافه می‌کند…
غزل شماره ۲۳۷ حافظ: نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید
غزل شماره ۲۳۷ حافظ در زمان تسلط شاه محمود و دوری شاه شجاع از شیراز سروده شده است. حافظ از…
غزل شماره ۲۳۶ حافظ: اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید
غزل شماره ۲۳۶ حافظ در فاصله زمانی که شاه شجاع از حکومت دور بود و شاه محمود بر شیراز حکومت…
غزل شماره ۲۳۵ حافظ: زهی خجسته زمانی که یار بازآید
غزل شماره ۲۳۵ حافظ در زمان تسلط شاه محمود بر شیراز (بین سال‌های ۷۶۵ – ۷۶۷ هجری قمری) به انگیزه…
غزل شماره ۲۳۴ حافظ: چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
غزل شماره ۲۳۴ حافظ در وصف شاه شیخ ابواسحاق و در زمان دوری او سروده شده که امید بازگشتش به…