دعای روز دوازدهم ماه رمضان

 

 

فایل صوتی دعای روز دوازدهم ماه رمضان

 

 

 

استوری دعای روز دوازدهم ماه رمضان

اگر دوست دارید که دعای روز دوازدهم ماه رمضان را در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارید، می‌توانید از عکس زیر که در ابعاد استاندارد استوری برای واتساپ و اینستاگرام ساخته شده است، استفاده کنید.

 

 

 

⏬ برای دانلود استوری بالا کلیک کنید.

 

شرح و تفسیر دعای روز دوازدهم ماه رمضان

آیت‌الله مجتهدی تهرانی

آیت‌الله مجتهدی تهرانی در شرح دعای روز دوازدهم ماه رمضان و در شرح «اللّهمّ زَینّی فیهِ بالسّتْرِ والعَفافِ» می‌گوید: خدایا روزی کن من را در ماه رمضان و به دو چیز و زینت بده، ستر و عفاف، ستر یعنی اینکه گناهان مردم را مخفی کنم. به ما چه ارتباطی دارد که فلانی عیب دارد؟ خوش به حال بنده‌ای که به عیب خودش می‌پردازد و به عیب دیگران کاری ندارد. اگر رفیقت هم عیب دارد به کسی نگو. غیبت حرام است و عمل چهل روز را از بین می‌برد و اعمال خوب غیبت کننده را در نامه اعمال شخص غیبت شونده می‌نویسند.

وی می‌افزاید: خوبی‌های مردم را بیان کنید، مثلاً درباره انقلاب، خوبی‌های آن را بیان کنید. مراجع تضعیف انقلاب را جایز نمی‌دانند. اگر کسی پشت انقلاب حرف بزند و انقلاب را تضعیف کند و آمریکا بیاید، وضع ما بد می‌شود، باز اگر خدای ناکرده انقلاب بد باشد آنها از بد، بدترند. آن‌ها که به عیب دیگران کاری ندارد، بهترین زینت را دارند. حدیث داریم خوش به حال کسی که به عیب خود پرداخته به عیب دیگران کاری ندارد.

وی در ادامه اظهار می‌کند: در ادامه دعا، «عفاف» آمده است. عفاف یعنی اینکه گناه نکنیم و عفت نفس داشته باشیم که گناه نکردن است. پس بیان نکردن گناه دیگران و داشتن عفاف اولین دعایی است که در این روز از خدا می‌خواهیم.

این استاد بزرگ حوزه علمیه در ادامه در شرح فراز «واسْتُرنی فیهِ بِلباسِ القُنوعِ والکَفافِ» می‌گوید: خدایا من را به دو چیز مستور کن؛ یکی لباس قناعت و دیگری کفاف، کفاف یعنی اینکه زندگی را بگذرانیم. اگر مال و ثروت زیاد داشته باشیم، گرفتار می‌شویم و اگر دستمان پیش کسی دراز باشد ذلیل می‌شویم، پس از خدا بخواهیم که به اندازه کفاف زندگی به ما بدهد. قناعت هم به انسان عزت می‌دهد و کسی که قناعت دارد خدا او را عزیز می‌کند.

آیت‌الله مجتهدی تهرانی در ادامه در تشریح «واحْمِلنی فیهِ علی العَدْلِ والإنْصافِ وامِنّی فیهِ من کلِّ ما أخافُ» می‌گوید: خدایا من را عادل کن و کاری کن انصاف داشته باشم و خدایا از هرچه که من از آن می‌ترسم من را امان ده، اگر کسی ما را تهدید می‌کند به ما ایمنی بده که کسی نتواند به ما تعرض کند.

آیت‌الله مجتهدی تهرانی در پایان سخنان خود می‌گوید: در پایان دعا می‌گویم «بِعِصْمَتِکَ یا عِصْمَةَ الخائِفین» یعنی به عصمت و حفظ و نگهبانی خودت ای کسی که خائفین و ترسناکان را نگهداری می‌کنی. ای کسی که هر که به تو متوسل می‌شود، از او نگهداری می‌کنی، خدایا درباره ما این دعاها را مستجاب بفرما.

 

شرح دعای روز دوازدهم ماه رمضان به نقل از مشرق نیوز

اللَّهُمَّ زَیِّنِّی فِیهِ بِالسِّتْرِ وَ الْعَفَافِ

خدایا، در ماه رمضان مرا با دو چیز زینت ده؛ یکی ستر و دیگری عفاف؛ “ستر” یعنی؛ عیب‌های من پوشیده باشد و یا این‌که علاوه‌بر این، عیب‌های دیگران را هم من بپوشانم، اگر عیب‌های دیگران را بپوشانم، خدا نیز که ستار العیوب است، عیوب مرا خواهد پوشاند. “عفاف” پاکی باطنی خود شخص است، اما «ستر»، پوشش بر اشکالات و عیب‌هاست؛ خدایا مرا با عفاف زینت بخش تا عیوبی نداشته باشم و اگر هم عیب‌هایی دارم پوشیده باشد.

وَ اسْتُرْنِی فِیهِ بِلِبَاسِ الْقُنُوعِ وَ الْکَفَافِ

خدایا؛ مرا در پوشش خودت قرار ده، با پوشش قناعت و کفاف؛ چون بسیاری از گناهان از طمع بوجود می‌آید و تعرض به حقوق دیگران، همه از طمع ناشی می‌شود. در حدیثی از پیامبر (ص) می‌خوانیم: «القَنَاعَةُ مَالٌ لَایَنْفَدُ؛ قناعت سرمایه ‏ای فناناپذیر است؛ بحار الانوار، ج ۷۴، ص ۲۸۹» و در کلمات قصار نهج البلاغه می‏‌خوانیم: «لَا کَنْزَ أغْنَی مِنَ القَنَاعَةِ؛ هیچ گنجی پرمایه ‏تر از قناعت نیست؛ نهج البلاغه، حکمت ۳۷۱». و «کَفَا بِالقَنَاعَةِ مِلْکاً؛ قناعت ملک مهّمی است؛ نهج البلاغه، حکمت ۲۲۹».

تفاوت قناعت و ولع: «قناعت» نقطه مقابل «حرص و ولع» است که مفهوم آن را به قرینه مقابلش می‌توان شناخت. «حرص» یک نوع تضادّ میان روح و جسم از نظر اشباع نیازهای مادّی است و «حریص» به کسی می‌‏گویند که به اندازه کافی جسم او در برابر نیازهای مادّی اشباع شده، اما روح او همچنان فقیر و گرسنه است، پس بدون دلیل، در پی ثروت‌اندوزی بیشتر، انحصارطلبی احمقانه‏‌تر و حتّی در پی غصب سهم و حقّ دیگران است.

حریص گاهی چنان به مرحله‌های بحرانی حرص می‌‏رسد که در این راه، تمام خواب، استراحت و حتّی اخلاق و ایمان خود را از دست می‌‏دهد تا درآمد مادّی بیشتری از هر طریق که میسّر شود، به دست آورد و سرانجام به موجودی ناتوان و بی‏اراده، که همه چیز خود را از دست داده تبدیل شود، در حالی که وی هنوز از نظر روحی اشباع نشده است، زیرا آن چه را یافته است، از نظر اشباع روحی، سرابی بیش نبوده است. ولی «قانع» کسی است که در میان جسم و روح او هماهنگی برقرار شده و هنگامی که به مقدار کفایت و نیاز بیابد، روح و جسم او اشباع می‏‌گردد. پس بی‏‌جهت حرص نمی‏‌زند و به حقوق کسی تجاوز نمی‌‏کند. در حقیقت «قناعت» یک نوع بی‌‏نیازی روحی و برخورداری از سرمایه اعتماد به نفس و قدرت‌های اخلاقی است.

وَ احْمِلْنِی فِیهِ عَلَی الْعَدْلِ وَ الْإِنْصَافِ

خدایا؛ مرا اهل عدل و انصاف قرار ده؛ قانون عدل و انصاف یکی از قواعد فقهی است که روایات ما هم بر آن تاکید دارند. «عدل» همان قانونی است که تمام نظام هستی بر محور آن می‏‌گردد و به معنی واقعی کلمه، آن است که هر چیزی در جای خود باشد؛ بنابراین هرگونه انحراف، افراط، تفریط، تجاوز از حد تجاوز به حقوق دیگران، بر خلاف اصل‏ «عدل» است.

وَ آمِنِّی فِیهِ مِنْ کُلِّ مَا أَخَافُ

خدایا؛ از هرچیزی که از آن می‌ترسم در امانم بدار؛ در دنیا حوادث طبیعی فراوانی هستند مثل زلزله‌ها و بلایای زمینی. در قیامت نیز که «فزع اکبر» است و خلق اولین و آخرین هستند نیز، بلایایی فراوانی است که از خدا می خواهیم ما را از آن بلایا هم محفوظ دارد.

بِعِصْمَتِکَ یَا عِصْمَةَ الْخَائِفِین‏

به عصمت خودت؛ به حفظ خودت ؛ به نگهبانی خودت قسم که مرا از امور مورد ترس نگهداری کن و دعاهای امروز را در حق من مستجاب کن.