سوره مائده – صفحه ۹۱ قران

 

آیات استخاره در سوره مائده به همراه ترجمه 

سوره مائده (صفحه ۹۱)

فَتَوَکَّلُواْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ (۲۳)

توکل کنید اگر ایمان دارید!» (۲۳)

❈❈❈

قَالُواْ یَا مُوسَىٰ إِنَّا لَن نَّدْخُلَهَا أَبَداً مَّا دَامُواْ فِیهَا فَـﭑذْهَبْ أَنتَ وَرَبُّکَ فَقَاتِلاَ إِنَّا هَاهُنَا قَاعِدُونَ (۲۴)

(بنى اسرائیل) گفتند: «اى موسى! تا آن‌ها در آنجا هستند، ما هرگز وارد نخواهیم شد! تو و پروردگارت بروید و (با آنان) بجنگید، ما همینجا نشسته ‏ایم‏»! (۲۴)

❈❈❈

قَالَ رَبِّ إِنِّی لَا أَمْلِکُ إِلَّا نَفْسِی وَأَخِی فَـﭑفْرُقْ بَیْنَنَا وَبَیْنَ ﭐلْقَوْمِ ﭐلْفَاسِقِینَ (۲۵)

(موسى) گفت: «پروردگارا! من تنها اختیار خودم و برادرم را دارم، میان ما و این جمعیت گنهکار، جدایى بیفکن!» (۲۵)

❈❈❈

قَالَ فَإِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَیْهِمْ أَرْبَعِینَ سَنَةً یَتِیهُونَ فِی ﭐلْأَرْضِ فَلَا تَأْسَ عَلَى ﭐلْقَوْمِ ﭐلْفَاسِقِینَ (۲۶)

خداوند (به موسى) فرمود: «این سرزمین (مقدس)، تا چهل سال بر آن‌ها ممنوع است (و به آن نخواهند رسید)؛ پیوسته در زمین (در این بیابان)، سرگردان خواهند بود؛ و درباره (سرنوشت) این جمعیت گنه کار، غمگین مباش!» (۲۶)

❈❈❈

وَﭐتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ ﭐبْنَیْ ءَادَمَ بِـﭑلْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَاناً فَتُقُبِّلَ مِن أَحَدِهِمَا وَلَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ ﭐلْئَاخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّکَ قَالَ إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ ﭐللَّهُ مِنَ ﭐلْمُتَّقِینَ (۲۷)

و داستان دو فرزند آدم را بحق بر آن‌ها بخوان: هنگامى که هر کدام، کارى براى تقرب (به پروردگار) انجام دادند؛ اما از یکى پذیرفته شد، و از دیگرى پذیرفته نشد؛ (برادرى که عملش مردود شده بود، به برادر دیگر) گفت: «به خدا سوگند تو را خواهم کشت!» (برادر دیگر) گفت: «(من چه گناهى دارم؟ زیرا) خدا، تنها از پرهیزگاران مى ‏پذیرد! (۲۷)

❈❈❈

لَئِن بَسَطتَ إِلَیَّ یَدَکَ لِتَقْتُلَنِی مَا أَنَاْ بِبَاسِطٍ یَدِیَ إِلَیْکَ لِأَقْتُلَکَ إِنِّی أَخَافُ ﭐللَّهَ رَبَّ ﭐلْعَالَمِینَ (۲۸)

اگر تو براى کشتن من، دست دراز کنى، من هرگز به قتل تو دست نمى ‏گشایم، چون از پروردگار جهانیان مى‏ترسم! (۲۸)

❈❈❈

إِنِّی أُرِیدُ أَن تَبُوءَ بِإِثْمِی وَإِثْمِکَ فَتَکُونَ مِنْ أَصْحَابِ ﭐلنَّارِ وَذَالِکَ جَزَاءُ ﭐلظَّالِمِینَ (۲۹)

من مى ‏خواهم تو با گناه من و خودت (از این عمل) بازگردى (و بار هر دو گناه را به دوش کشى)؛ و از دوزخیان گردى؛ و همین است سزاى ستمکاران! (۲۹)

❈❈❈

فَطَوَّعَتْ لَهُ نَفْسُهُ قَتْلَ أَخِیهِ فَقَتَلَهُ فَأَصْبَحَ مِنَ ﭐلْخَاسِرِینَ (۳۰)

نفس سرکش، کم کم او را به کشتن برادرش ترغیب کرد؛ (سرانجام) او را کشت؛ و از زیانکاران شد. (۳۰)

❈❈❈

فَبَعَثَ ﭐللَّهُ غُرَاباً یَبْحَثُ فِی ﭐلْأَرْضِ لِیُرِیَهُ کَیْفَ یُوَارِی سَوْءَةَ أَخِیهِ قَالَ یَا وَیْلَتَا أَعَجَزْتُ أَنْ أَکُونَ مِثْلَ هَـٰذَا ﭐلْغُرَابِ فَأُوَارِیَ سَوْءَةَ أَخِی فَأَصْبَحَ مِنَ ﭐلنَّادِمِینَ (۳۱)

سپس خداوند زاغى را فرستاد که در زمین، جستجو (و کندوکاو) مى‏کرد؛ تا به او نشان دهد چگونه جسد برادر خود را دفن کند. او گفت: «واى بر من! آیا من نتوانستم مثل این زاغ باشم و جسد برادرم را دفن کنم؟!» و سرانجام (از ترس رسوایى، و بر اثر فشار وجدان، از کار خود) پشیمان شد. (۳۱)

❈❈❈

مِنْ أَجْلِ ذَالِکَ کَتَبْنَا عَلَىٰ بَنِی إِسْرَائِیلَ أَنَّهُ مَن قَتَلَ نَفْساً بِغَیْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِی ﭐلْأَرْضِ فَکَأَنَّمَا قَتَلَ ﭐلنَّاسَ جَمِیعاً وَمَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَا ﭐلنَّاسَ جَمِیعاً وَلَقَدْ جَاءَتْهُمْ رُسُلُنَا بِـﭑلْبَیِّنَاتِ ثُمَّ إِنَّ کَثِیراً مِّنْهُم بَعْدَ ذَالِکَ

به همین جهت، بر بنى اسرائیل مقرر داشتیم که هر کس، انسانى را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روى زمین بکشد، چنان است که گویى همه انسان‌ها را کشته؛ و هر کس، انسانى را از مرگ رهایى بخشد، چنان است که گویى همه مردم را زنده کرده است؛ و رسولان ما، دلایل روشن براى بنى اسرائیل آوردند، اما بسیارى از آنها، پس از آن