پرستو صالحی از خواهر مرحومش گفت

«بعضی ها وسطِ روزهای تاریک زندگی آدم ظاهر میشن، چراغ راهت میشن پشت و پناهت میشن بعد که تونستی رو پای خودت وایسی و خودت رو پیدا کنی میرن … مژگانم، خواهرم روشنی بخشِ زندگیم تو همچین روزی به این دنیا اومد درسته سالها از رفتنش میگذره ولی نورِ وجودش هنوز روشنی بخش زندگیمه، نیمی از من که سال هشتاد پر کشید، همیشه می گفت پرستو یجوری گریه کن چشمات نفهمن، ولی خودش رفت و برای همیشه چشمام و غصه دار کرد … سیامک علیقلی رفیق، محکم با صلابت و استوار سالها بیماری سرطان رو به سخره گرفت و زندگی کرد… سرانجام پانزده آذر ٨٣ سفر کرد … چقدر جاش خالیه مجری توانمند و با سواد و مسلط و جسور … روح هر دو عزیز از دست رفته ام شاد که بسیار آموختم از هر دوشون عشق، صداقت و … روح همه ی درگذشتگان شاد»