غزل شماره ۴۶۵ حافظ: رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۶۵ حافظ

رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی
آمد به گوش ناگهم آواز بلبلی

یک صبحگاهان به بوستان رفتم تا گلی بچینم، ناگهان آواز هزاردستان به گوشم رسید.

مسکین چو من به عشق گلی گشته مبتلا
و اندر چمن فکنده ز فریاد غلغلی

بلبل بیچاره نیز مانند من به عشق گلی گرفتار شده و با آواز بلند خویش در سبزه‌زار شوری به پا کرده بود.

می‌گشتم اندر آن چمن و باغ دم به دم‌
می‌کردم اندر آن گل و بلبل تأملی

در آن مرغزار و گلزار می‌گشتم و هر لحظه درباره آن گل و بلبل دقت، تفکر و بررسی می‌کردم.

گل یار حسن گشته و بلبل قرین عشق
آن را تفضلی نه و این را تبدلی

گل با زیبایی دمساز و بلبل با عشق همنشین شده بود. نه گل لطف و عنایتی به بلبل نشان می‌داد و نه بلبل اندیشه دگرگونی در حال خود داشت.

چون کرد در دلم اثر آواز عندلیب
گشتم چنان که هیچ نماندم تحملی

آنگاه که آواز بلبل در دلم تأثیر کرد چنان از خودبی‌خود شدم که دیگر برایم هیچ تاب و تحمل باقی نماند.

بس گل شکفته می‌شود این باغ را ولی
کس بی بلای خار نچیده‌ست از او گلی

در این باغ روزگار، گل‌های بسیاری می‌شکفد، اما تا به‌حال کسی بدون آزار و سرزنش خار از آن گلی نچیده است.

حافظ مدار امید فرج از مدار چرخ
دارد هزار عیب و ندارد تفضلی‌