غزل شماره ۴۵۸ حافظ: ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۵۸ حافظ

ای دل آن دم که خراب از می‌ گلگون باشی
بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی‌

ای دل، آن لحظه که از باده گلرنگ مست شده و از پا درآمده‌ای، جاه و جلال تو بدون داشتن طلا و گنج صد برابر از قارون بیشتر است.

در مقامی که صدارت به فقیران بخشند
چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی

آنجا که به درویشان بی‌نیاز مقام بالانشینی و سروری می‌دهند، امیدوارم که مقام تو از همه بالاتر باشد.

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن
شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

در راه خطرناک منزل لیلی لازمه برداشتن اولین گام این است که مجنون باشی.

نقطه عشق نمودم به تو هان سهو مکن
ور نه چون بنگری از دایره بیرون باشی

نقطه اصلی شروع دایره عشق را به تو نشان دادم. زنهار که فراموش کنی وگرنه تا به خود بیایی می‌بینی که از دایره بیرون رفته‌ای.

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش
کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی

قافله حرکت کرد و تو در خواب ماندی و بیابان پیش روست. کی حرکت می‌کنی؟ نشان راه را از چه کسی می‌پرسی؟ چه کار می‌کنی؟ چه حالی داری؟

تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمای
ور خود از تخمه جمشید و فریدون باشی

اگر در دل آرزوی تاج سلطنت داری، حتی اگر از دودمان جمشید و فریدون هم هستی، جوهر ذاتی خود را نمایان ساز.

ساغری نوش کن و جرعه بر افلاک فشان
چند و چند از غم ایام جگرخون باشی

جامی از شراب سرکش و جرعه‌ای از آن را به طرف آسمان بپاش. تا کی و چقدر از دست غم ایام اندوهگین و نگرانی؟

حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر این است
هیچ خوشدل نپسندد که تو محزون باشی‌