غزل شماره ۴۵۳ حافظ: ای که دایم به خویش مغروری

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۵۳ حافظ

ای که دایم به خویش مغروری
گر تو را عشق نیست معذوری‌

ای آنکه پیوسته فریفته خویشی، اگر از عشق بی‌خبری، عذرت خواسته است، چه مغرور از عشق بویی نتواند برد.

گرد دیوانگان عشق مگرد
که به عقل عقیله مشهوری

پیرامون آنان که از تأثیر عشق مجنون شده‌اند، مرو، چه تو به داشتن خرد گرامی و عقل رسا شهرت داری که مصلحت‌جو است، نه عافیت‌سوز.

مستی عشق نیست در سر تو
رو که تو مست آب انگوری

تو مست باده محبت نیستی، برو که این سرمستی تو از شراب انگور است.

روی زرد است و آه دردآلود
عاشقان را گواه رنجوری

شاهد بیماری عشاق چهره زرد و آه کشیدن از سرِ درد است.

بگذر از نام و ننگ خود حافظ
ساغر می‌ طلب که مخموری‌