غزل شماره ۴۰۷ حافظ در سالهای پایانی عمر شاعر سروده شده است. شارحان برای آن معانی عرفانی بسیار بیان نمودهاند و از عبارات و کنایاتش نمادهای مختلف برداشت کردهاند. در بیت اول آسمان به مزرعه سبز تشبیه شده و هلال...
غزل شماره ۴۰۶ حافظ و به خصوص بیت ششم آن تحت تأثیر فلسفه خیامی بوده و از بیوفایی دنیا و عمر گذران آدمی سخن به میان آورده است. معشوق حافظ به او گفته است که از خانه برای دیدن ماه...
غزل شماره ۴۰۵ حافظ مربوط به دفاع شاعر از عقاید باطنی خویش است. حافظ از راه طنز به تورانشاه گوشزد میکند که هرکسی که در میخانه است ملحد نیست. حافظ برای بیان این منظور به جان پیر خرابات یا همان...
غزل شماره ۴۰۴ حافظ مربوط به اوایل حکومت شاه شجاع و زمانیست که هنوز کدورت فیمابین شدت نیافته بود و شاعر به اولین رگههای اختلاف سلیقه اشاره دارد. حافظ به مخاطب میگوید به گروه رندان با خوشبینی نگاه کرده و...
غزل شماره ۴۰۳ حافظ یکی از غزلهایی است که شاعر در ایام جوانی و در مخالفت با صوفیان ریاکار و ازرقپوشان سروده است. حافظ میگوید شراب قرمز را سربکش و رخساره ماهرویان را نگاه کن؛ برخلاف شیوه و آیین صوفیان...
غزل شماره ۴۰۲ حافظ در سالهای آخر عمر شاعر، در ستایش شاه منصور که مردی شجاع و متهور و وطندوست بود سروده شده است. برخی شارحان این شعر را سرشار از معانی عرفانی میدانند. حافظ میگوید گوش بسپار تا برایت...
غزل شماره ۴۰۱ حافظ در لباس طنز گلههای خود را در قالب مضامینی لطیف بازگو میکند و میگوید هرچه من بیشتر تواضع میکنم شاه کمتر اعتنا میکند. خاک راه شدن کنایه از متواضع و خوار گشتن در برابر کسیست. حافظ...
غزل شماره ۴۰۰ حافظ در اوایل دوره کدورت فیمابین شاه شجاع و حافظ، تحت تأثیر غزل عطار و تضمین مصراع دوم مطلع غزل او در قالب غزلی شکوهآمیز سروده است. حافظ به شکایت میگوید محبوب خوش قد و قامت، شیرین...
غزل شماره ۳۹۹ حافظ در فرجه فترت حکومت شاه شجاع یعنی مدت کوتاهی که برادرش شاه محمود به کمک حکام آذربایجان بر شیراز مسلط شده بود، سروده شده است. حافظ از شاه شجاع میخواهد حرکت کرده و دوباره بر شیراز...
غزل شماره ۳۹۸ حافظ غزلی است دو وجهی که شاعر از روی دلسوزی و تجربه قصد پند و اندرز دادن به شاه زین العابدین جوان را دارد. حافظ با لفظی مهربانانه مخاطب را مایه روشنی چشم خودش میخواند و از...
غزل شماره ۳۹۷ حافظ نشان میدهد مقصود و منظور حافظ که صاحب قصر و بارگاه بوده و شاهدان و زیبارویان زمانه به پایش نمیرسند کسی جز شاه شجاع نیست. حافظ میگوید به محفل ما که بدون تو تاریک و سیاه...
غزل شماره ۳۹۶ حافظ را میتوان حاصل افکار دوران شباب حافظ دانست یعنی آن را با مطالعه غزلهای شعرای با سابقهتر از خود سروده است. شعر در صبحگاهان سروده شده و بجز بیت آخر در بقیه ابیات مخاطب ساقی است....
