غزل شماره ۴۵۷ حافظ: هزار جهد بکردم که یار من باشی
غزل شماره ۴۵۷ حافظ یکی از غزل‌های صرفاً عاشقانه شاعر است که بدون پوشش عرفانی در ایام جوانی و با…
غزل شماره ۴۵۶ حافظ: نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
غزل شماره ۴۵۶ حافظ محصول ایام جوانی شاعر بوده که تحت تأثیر فلسفه خیامی، در فصل بهار، در کنار سبزه…
غزل شماره ۴۵۵ حافظ: عمر بگذشت به بی‌حاصلی و بوالهوسی
غزل شماره ۴۵۵ حافظ محصول سال‌های آخر عمر شاعر بوده و به سبب جنگ‌های بین شاهزادگان آل مظفر حافظ از…
غزل شماره ۴۵۴ حافظ: ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی
غزل شماره ۴۵۴ حافظ به هنگام گرفتاری و حبس و بند خواجه تورانشاه وزیر شاه شجاع در اثر حسادت معاندین…
غزل شماره ۴۵۳ حافظ: ای که دایم به خویش مغروری
غزل شماره ۴۵۳ حافظ خطاب به مدعی سروده شده که احتمالاً زاهدی مغرور و خودبین یا صوفی ظاهرپرست بوده است؛…
غزل شماره ۴۵۲ حافظ: طفیل هستی عشقند آدمی و پری
غزل شماره ۴۵۲ حافظ در اوایل سلطنت شاه شجاع، هنگام صدارت محمد بن علی خواجه قوام الدین صاحب عیار و…
غزل شماره ۴۵۱ حافظ: خوش کرد یاوری فلکت روز داوری
غزل شماره ۴۵۱ حافظ موقع بازگشت پیروزمندانه شاه زین العابدین به شیراز سروده شده که شاه زین العابدین با عمویش…
غزل شماره ۴۵۰ حافظ: روزگاریست که ما را نگران می‌داری
غزل شماره ۴۵۰ حافظ خواجه تورانشاه وزیر شاه شجاع را مورد خطاب قرار می‌دهد و از او می‌خواهد که در…
غزل شماره ۴۴۹ حافظ: ای که مهجوری عشاق روا می‌داری
غزل شماره ۴۴۹ حافظ در خلال دو سال و کسری تبعید شاعر در یزد سروده شده است. حافظ در مطلع…
غزل شماره ۴۴۸ حافظ: ای که در کوی خرابات مقامی داری
غزل شماره ۴۴۸ حافظ در زمان تبعید شاعر به شهر یزد سروده شده و شاه یحیی را مورد خطاب قرار…
غزل شماره ۴۴۷ حافظ: بیا با ما مورز این کینه داری
غزل شماره ۴۴۷ حافظ احتمالا حاصل کار ایام جوانی شاعر و مربوط به سال‌هایی است که این شاعر خوش سلیقه،…
غزل شماره ۴۴۶ حافظ: صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری
غزل شماره ۴۴۶ حافظ خطاب به شاه شجاع است و این ابیات زمانی که شاه از شیراز دور بوده و…