غزل شماره ۱۲۰ حافظ مانند بسیاری غزلیات با موسیقی کلام خواننده را مجذوب خود میکند. حافظ با استفاده از تشبیهات زیبا به توصیف چهره و زیبایی محبوب میپردازد. معشوق را به بت، صورت او را به گل، چهرهاش را به...
غزل شماره ۱۱۹ حافظ در مدت کوتاهی که شاه محمود بر شیراز مسلط و شاه شجاع متواری بود به طرفداری از شاه شجاع سروده شده است. حافظ میگوید از قدرت بر کنار شدن خللی در ارزشهای ذاتی او ایجاد نمیکند...
غزل شماره ۱۱۸ حافظ یکی از سرودههای ایام شباب شاعر است. حافظ برای مقابله با ریاکاری زاهدان همدوره خویش پادشاهی جمشید را از آن کسانی میداند که جام می را به دست دارند و سرچشمه آب حیات که سبب عمر...
غزل شماره ۱۱۷ حافظ در هنگام تسلط شاه محمود بر شیراز و دوره بیچارگی شاه شجاع سروده شده و حافظ مراتب وفاداری خود را به شاه اعلام میدارد. حافظ در این غزل خود را گوشهنشینی معرفی میکند که بجز محبوب...
غزل شماره ۱۱۶ حافظ برگرفته از غزل سلمان ساوجی است که حافظ در کمال بلاغت گویی آن را مجددا بازسازی کرده است. این غزل صاحب بصیرت بودن را از آن کسی میداند که به زیبایی روی دوست توجه میکند. کسی...
غزل شماره ۱۱۵ حافظ غزلی است پخته و به نظر میرسد حاصل ایام کمال شاعر باشد. حافظ در ابتدا با تصویرسازی زیبا دوستی و دشمنی را به درخت و نهال تشبیه میکند که اولی را باید بکاری و دومی را...
غزل شماره ۱۱۴ حافظ یک غزل عاشقانه است که در کمال بلاغت بیان شده و هر خوانندهای را که در کار شعر و شاعری دست داشته باشد به تحسین وامیدارد. حافظ میگوید اگر معشوق بر من گذر کند، همای سعادت...
غزل شماره ۱۱۳ حافظ صرفاً عاشقانه و بدون ایهام و اشارات عرفانی است و به نظر میرسد مربوط به ایام جوانی شاعر باشد. حافظ شعر را با مناظره بنفشه و گل و فخرفروشی بنفشه بر زیبایی خود آغاز میکند. در...
غزل شماره ۱۱۲ حافظ در رثای قوامالدین محمد صاحب عیار سروده شده است که خود و اجدادش همه در کار دیوانی و صاحب عیاری بودهاند. حافظ به طور صریح به نام خواجه قوام اشاره میکند و اینکه از فراق او...
غزل شماره ۱۱۱ حافظ از غزلیات عرفانی اوست که با زبان و اصطلاحات مخصوص حافظ سروده شده است. حافظ شعرش را با تمسخر ریاکاران آغاز میکند و سپس میگوید این همه خیال واهی در ذهن انسانها حاصل تنها یک جلوه...
غزل شماره ۱۱۰ حافظ مربوط به سالهای آخر شعر و شاعری او و بازگشت از تبعید میشود و غزلی است تفننی که گریزی هم به شاه شجاع دارد. حافظ از عشقی یاد میکند که تناسبی با سن و سال او...
غزل شماره ۱۰۹ حافظ هنگامی که شاه شجاع از شیراز دور و درصدد تهیه ساز و برگ و سپاهی به منظور حمله به شیراز بوده است سروده شده است. حافظ میگوید مدتی میشود که دلدار پیامی نفرستاده که در آن...
