واقعا می خواهید بانوان به ورزشگاه بروند؟ یادداشتی درباره حضور بانوان در ورزشگاه

ستاره | سرویس عمومی – به نظر می رسد که دوباره موضوع حضور بانوان در ورزشگاه به یکی از بحث های داغ این روزها تبدیل شده است. مساله ای که سر قضیه بلیط فروشی بازی ایران و سوریه مجددا به تیتر رسانه ها تبدیل شد و همه صاحب نظران موافق و مخالف را به واکنش واداشت. پیش نیاز حضور بانوان در ورزشگاه چیست؟ آیا فضای ورزشگاه ها جای مناسبی برای حضور خانم هاست؟ و هزاران سوال دیگری که در ذهن هایمان وجود دارد و هر کدام مان برایش جوابی داریم که کاملا منطبق بر عقاید شخصی مان است.

ورزشگاه چگونه مکانی است؟

ورزشگاه از جمله مکان هایی است که در نقاط مختلف دنیا تعاریف متفاوتی را می توان از آن ارائه کرد. یادم نمی رود اولین باری که بازی های لیگ کشورهای اروپا خصوصا انگلستان را به صورت مستقیم پخش می کردند اصلا باورم نمی شد که فاصله صندلی تماشاگران تا خط عرضی زمین کمتر از دو متر باشد؛ همه آن ها از زن و مرد نشسته بودند و در کمال آرامش داشتند مسابقه را تماشا می کردند. حتی زمانی که بازیکن برای پرتاب اوت جلوی آن ها می ایستاد نه به او توهین می کردند و نه حتی لباسش را می کشیدند.

تا آن زمان فقط ورزشگاه های خودمان را دیده بودم که فاصله تماشاگران تا زمین حدود چند ده متر بود و تازه اطراف زمین را تا ارتفاع سه چهار متری فنس کشیده بودند که اشیاء پرتابی تماشاگرنماها به زمین چمن نرسد. کافی بود بازیکن برای پرتاب کرنر به تماشاگران نزدیک شود تا با انواع سلاح های سرد از جمله بطری آب و میوه های فصل به استقبالش بروند.

این ها به کنار هیچ وقت صدا و سیما جرات نمی کرد شعارهای داخل ورزشگاه را با صدای واضح پخش کند و هر وقت هم که از دستشان در می رفت و قسمتی از شعارها به گوشمان می رسید مو به تنمان سیخ می شد… بیچاره داور و بیچاره بازیکنانی که مورد لطف تماشاگرنماها قرار می گرفتند.

شاید شیک ترین تصویری که از ورزشگاه آزادی در ذهن مان باشد مربوط به حضور تماشاگران کره ای باشد که بعد از تمام شدن بازی، تمامی زباله های خودشان را جمع آوری کردند و داخل کیسه زباله ریختند؛ این هم می تواند تعریف دیگری از ورزشگاه باشد.

آخرین بازی تیم ملی کره جنوبی را به یاد بیاورید؛ مقدماتی جام جهانی روسیه در سئول وقتی که ایران صعودش قطعی شده بود و کره جنوبی برعکس ایران نیازمند سه امتیاز بازی بود و جنگ روانی ای که قبل از بازی سرمربی های دو تیم راه انداخته بودند. در طول بازی تماشاگران را که نگاه می کردید فقط در پی لذت بردن از مسابقه بودند و تیم خودشان را تشویق می کردند. این در حالی است که تیم ملی کشورمان و حتی تیم های باشگاهی مان به خاطر حضور تماشاگرنماهایشان مجبورند جریمه های کلانی را بپردازند یا حتی در ورزشگاه بدون تماشاگر بازی کنند. پرتاب ترقه کمترین لطفی است که این افراد معلوم الحال در قبال تیم حریف انجام می دهند. این کار آنقدر خالی از فکر انجام می شود که دیده شده بازیکنانی را از ناحیه چشم مصدوم کرده است.

لطفا اخلاق خود را هم به داخل ببرید

یکی از آخرین گزارش های برنامه نود در مورد استعمال دخانیات در ورزشگاه ها بود. آن ها در این گزارش به صورت مخفیانه با آدم هایی صحبت کردند که موفق شده بودند سیگارهایشان را به داخل ورزشگاه بیاورند. نه تنها هیچ کدام از آن ها احساس پشیمانی نمی کردند بلکه این کارشان را نوعی موفقیت می دانستند و حتی حاضر نبودند راه حل شان را به بقیه بازگو کنند.

شاید درصد کمی از تماشاگران باشند، اما قطعا وجود دارند؛ منظورم آن هایی است که احساس می کنند وقتی که وارد چاردیواری ورزشگاه شدند می توانند چفت و بست دهان شان را شل تر کنند و هر فحش آبدار و نیمه آبداری را نثار افراد متحرک داخل زمین چمن کنند. شاید آن ها بر این باورند که چندان ضرورتی ندارد که توی ورزشگاه ها اخلاق را رعایت کنند و شان انسانی داشته باشند.

حضور بانوان در ورزشگاه؟

در این که حق بانوان است که به ورزشگاه بروند هر کسی نظری دارد. اما به نظر می رسد مسئولین مربوطه خودشان با توجه به شناختی که از فضای داخل ورزشگاه ها دارند می دانند که قبل از حضور بانوان در ورزشگاه باید فکری بکنند و «تماشای صحیح فوتبال در قرن ۲۱» را به بعضی از افراد آموزش بدهند. امیدوارم که هر چه زودتر بانوان بتوانند در ورزشگاه ها حاضر شوند اما من که اگر دختری داشته باشم هیچ وقت حاضر نیستم او را برای رفتن به چنین فضاهایی تشویق کنم.

ابوالفضل ناظمی